Rowan blikt terug op zijn zwangerschap

Rowan, bekend van de TLC-serie Onze transgender liefde, stelde zijn transitie uit om een kind te kunnen krijgen met zijn (transgender) vrouw Louisa. In december 2017 werd hij de trotse vader van Mikai, en in april mocht hij eindelijk met testosteron beginnen. In die periode interviewde ik Rowan.

Met z’n 1.85 is hij groot voor een transman, en de benen die uit zijn korte broek steken, zijn flink behaard. Wat het meest aan hem opvalt, is zijn rustige, open blik. Tijdens het interview blijkt dat ook zijn houding te zijn: rustig en open. Elke vraag neemt hij kalm tot zich, om daarna een uitgebreid en persoonlijk antwoord te geven. Een nuchtere man, die het tot zijn missie heeft gemaakt, mensen bekend te laten worden met transgender-zijn.

“Vroeger kende ik het woord ‘transgender’ niet. Ik zei altijd dat ik lesbisch was, omdat het daar het meest op leek wat ik voelde, want ik val op vrouwen. Later heb ik nog lang voor mezelf ontkend dat ik transgender ben. Ik heb altijd gezegd dat ik een kind wilde maar dat ik het niet ging dragen, want ik verwachtte dat ik een relatie met een vrouw zou krijgen en zij zwanger zou worden. Je bedenkt niet dat je met een transvrouw thuiskomt. Louisa en ik hadden allebei een sterke kinderwens en hebben er lang over nagedacht of we deze konden vervullen. We hadden het geluk dat zwangerschap bij mij nog mogelijk was, dus toen we besloten om voor een kind te gaan, was ik de aangewezen persoon.

Genderdysforie loslaten

Om zwanger te kunnen worden, heb ik mijn transitie uitgesteld. Dat was een bewust keuze, want als ik eenmaal met de hormonen begin, wil ik er honderd procent voor gaan en niet meer hoeven stoppen. In de periode dat ik probeerde zwanger te worden, en dat duurde ruim een jaar, gaf het uitstellen van mijn transitie veel frustratie. Bij de laatste IUI-poging, dus het inbrengen van sperma, geloofde ik niet dat het ooit nog zou lukken, en heb ik in de weken erna flink gedronken en gerookt. Toen mijn menstruatie uitbleef, heb ik een zwangerschapstest gedaan en bleek het raak te zijn. Meteen ben ik heel gezond gaan leven: geen alcohol en niet roken. Ik dronk veel water, at fruit en groente. Mijn genderdysforie heb ik toen diep weggestopt. Wat daarbij hielp, was dat ik wist dat ik een paar maanden na mijn bevalling, eindelijk aan mijn transitie kon beginnen.

Stressvol

In het begin, had ik bloedverlies en was ik bang dat het mis ging. Ik moest daardoor vaker naar de verloskundigenpraktijk en elke keer de broek uit, wat normaal gesproken daar niet hoeft. Dat vond ik vervelend. Gelukkig wist de eigenares van de praktijk van mijn situatie, en zorgde ze ervoor dat ik maar met twee verschillende verloskundigen te maken had. Als ze ‘onder’ bezig gingen, legden ze precies uit wat ze gingen doen, en waarschuwden zij me voordat ze me ‘daar’ aanraakten. De zwangerschap zelf was erg stressvol, omdat ik last had van bekkeninstabiliteit, ischias en zwangerschapscholestase (een vernauwing van de galgangen waardoor de gal niet goed van de galblaas naar de darmen kan). Dat geeft jeuk en risico’s voor het kind. Het kind kan te vroeg worden geboren en zelfs overlijden.

Gedurende mijn zwangerschap heb ik binders gedragen. Mijn borsten werden wel groter, maar ik denk dat het door de binders toch beperkt bleef. Ik ben trouwens veel aangekomen in die tijd, omdat ik door de bekkeninstabiliteit en ischias nauwelijks kon bewegen. We wonen in een appartement, en ik plande mijn dag zo, dat ik maar één keer per dag naar beneden hoefde. Op het laatst woog ik 141 kg en kroop ik huilend de trappen op. Pijnstilling wilde ik niet want dat komt ook in de kleine terecht. De hele zwangerschap heb ik me trouwens mannelijk gevoeld, tot een paar weken voor de bevalling. Toen wist ik niet meer waar ik thuishoorde. Daar schrok ik van, ik voelde me geen man en geen vrouw. Waarschijnlijk kwam het door de vrouwelijke hormonen, want nu voel ik me gelukkig weer de oude.

Een kind wordt zonder vooroordelen geboren

Tijdens mijn zwangerschap heb ik me wel een beetje verstopt. Doordat ik veel pijn had, kon ik niet echt naar buiten. Maar doordat we bekend zijn, kregen wij via internet naast positieve, toch ook veel negatieve reacties: ‘Dit is niet normaal’, ‘Jullie verdienen geen kind’, dat soort dingen. In onze omgeving vroegen mensen vaak: ‘Hebben jullie er wel over nagedacht dat het kind geplaagd zal worden?’ Dan zei ik: ‘Een kind wordt niet met vooroordelen geboren. Als jouw kind mijn kind plaagt, omdat zijn ouders transgender zijn, dan komt dat door wat jij hem erover hebt verteld.’
Wij zijn zelf in het verleden ook veel geplaagd. Je bouwt een schild om je heen, voordat je als transgender uit de kast komt, maar mensen blijven vragen hoe het zit. Dan kunnen je twee dingen doen: niets zeggen en steeds maar vragen krijgen, of het open gooien. Dankzij TLC hebben we de kans gekregen om het open te gooien, en transseksualiteit goed uit te leggen.

Natuurlijke bevalling

Na 38 weken ben ik ingeleid, vanwege de cholestase. Ik wilde een natuurlijke bevalling, omdat ik het wilde doen zoals het voor mijn gevoel hoorde. Van tevoren had ik gezegd dat ik niemand bij de bevalling wilde hebben, maar toen het zo ver was, maakte het me niet meer uit. Ik lag daar met mijn benen in de beugels, en iedereen liep er rond: mijn moeder, mijn vrouw, de cameraploeg. Maar het interesseerde me niet, ik was alleen maar bezig met mijn ademhaling, en het kind eruit te krijgen. Het duurde tweeëntwintig uur, en veertien uur daarvan, had ik volle weeën. Toch kwam ik niet voorbij de 5 cm ontsluiting.

Het verschrikkelijkste was, toen er een ballonnetje moest worden geplaats. Dat deed pijn, en ik weet niet hoe dat bij anderen is, maar bij mij mag er sowieso niets in. Ik was heel rustig tijdens de bevalling, schreeuwde niet, schold niet. Hoewel ik heel veel pijn had, wilde ik geen pijnstilling. Uiteindelijk moest dat toch, want ik raakte uitgeput. Ik heb een uur en vijftig minuten geperst, dat was veel te lang. Ze wilden me wegbrengen voor een keizersnee, maar ik zei: ‘Dat wil ik niet, ik pers het er zelf uit.’ Het was zo zwaar, dat ik na de bevalling een tijdje van de wereld ben geweest.

Mikai

De zorg voor onze zoon delen we, maar Louisa doet meer dan ik. Ik houd veel van hem, maar eigenlijk vind ik baby’tjes een beetje saai. Als hij groter is, ga ik met hem voetballen, dat vind ik leuker. Ik geef wel de fles, verschoon luiers en wieg hem in slaap. Maar als hij heeft gepoept, roep ik mijn vrouw. Haha, we zijn goed op elkaar afgestemd. Vrienden zeggen dat we goede ouders zijn. Bij ons lag het niet voor de hand om kinderen te krijgen, we hebben er veel over nagedacht en het was een heel bewuste keuze. Bij ‘gewone’ hetero’s gaat het veel makkelijker.

Op 30 juni wordt onze zoon gedoopt. Het is bijzonder dat dat mag. Toen we gingen trouwen, wilde ik dat in de kerk doen, maar dat mocht niet omdat we allebei een ‘V’ in ons paspoort hadden staan. Die ‘V’ heb ik nog steeds, maar na de geboorte van onze zoon, kreeg ik van de parochie een Maria-bedeltje en een brief met de beste wensen voor ons en onze zoon. Er stond ook bij dat als we hem wilden laten dopen, we contact konden opnemen. Blijkbaar hebben ze ook naar de serie gekeken en zijn ze bijgedraaid.
Doordat ik voor de wet nog vrouw ben, sta ik als moeder van mijn zoon geregistreerd. Dat vind ik niet zo erg. Als er iets medisch met hem is, dan zal ik ook moeten zeggen dat ik hem gebaard heb, en niet Louisa, want hij heeft mijn genen. We gaan Mikai zo laat mogelijk vertellen hoe het zit. Hoe we dat gaan doen, weet ik nog niet. We zijn BN’ers dus hij zal wel een keer op school iets horen. We gaan niet proberen om dat voor te zijn, we zeggen het pas als het echt moet. We willen het niet moeilijker maken dan het is. Misschien is het wel een beetje egoïstisch dat we een kind wilden terwijl wij wisten dat hij waarschijnlijk gepest gaat worden. Maar ja…

Spijt is erger dan gêne

Tegen transgenders die nog niet weten of ze de mogelijkheid willen open houden om een eigen kind te krijgen, zou ik zeggen: ‘Bij twijfel, doen!’ Anders krijg je spijt, net als Louisa. Voor transvrouwen kan het even gênant zijn om zo’n potje met sperma te moeten vullen, maar spijt is erger. En voor transmannen: tegen de zwangerschap opzien is het ergst maar toen ik eenmaal zwanger was, viel het mij mee. Het was het allemaal waard. Als ik nooit een kind had gekregen, zou ik depressief zijn geworden. We wilden dit allebei graag, en wat is negen maanden op een heel leven? Ik heb negen maanden Netflix gekeken en me laten verzorgen en verwennen door mijn vrouw. Ik was er ook heel nuchter over. Zag het als een fase, het zou weer overgaan. Ik heb erg genoten van het bewegen van de baby in mijn buik. Heel bewust, want ik wist dat ik maar één keer zwanger zou zijn. Nee, ik wil niet nog een keer zwanger worden. Het is nu tijd voor mij: de kleine is er, mijn vrouw is klaar, het is mijn beurt. Eindelijk kan ik door met mijn leven, nadat het jaren stil heeft gestaan. Maar het wachten, de zwangerschap, de bevalling, het was het allemaal waard, want ik heb nu iets prachtigs. Van te voren had ik gepland dat ik in april met de hormonen kon beginnen, en dat is ook gebeurd. Mijn doel is om eind dit jaar met mijn zoon te kunnen zwemmen. De borstoperatie mag een half jaar na de start met de hormonen. Als het niet voor het einde van het jaar in Amsterdam UMC kan, ga ik naar een privékliniek. Ik loop al drieëndertig jaar met die dingen, dat is lang genoeg.

Trots

Ik heb dit nog nooit gezegd, maar ik ben trots op mezelf dat ik dit heb gedaan. Ik ben op dit moment heel gelukkig, mijn vrouw is gelukkig en de kleine is gelukkig. Dat is waar het om gaat.”

I am curious to know how similar or different the experiences for other trans women reading this have been. What have been the ups and downs of dating as trans women? Are you on this site? If yes, what has been your experience so far? Do you think these kinds of sites are helpful for trans persons? What about those who are more open to or have experiences outside the binaries? I am curious to read your stories. Please leave a comment below or contact us via info@transmagazine.nl.