Sekswerker Aleisha zegt nooit tegen haar klanten dat ze transgender is

Transgender sekswerker Aleisha vertelt —

In Nederland zijn naar officiële schatting 25.000 tot 30.000 prostituees actief. Daarvan zijn zo’n 1100 werkzaam op de Amsterdamse Wallen. Veruit de meeste prostituees in Nederland zijn cisvrouw (90%), de overige 10% bestaat voor de helft uit cismannen en de andere helft voornamelijk uit transgender vrouwen. Eén van hen is Aleisha.

Toen Aleisha 23 jaar werd, begon ze met werken in de prostitutie in Rio de Janeiro. Veel vriendinnen van haar deden het ook. Een jaar eerder was ze met haar transitie begonnen. Haar vader was net overleden en haar moeder was naar een andere stad verhuisd. Ze had geld nodig voor haar genderbevestigende operatie en kon geen ander werk vinden. ‘Natuurlijk niet,’ zei ze. ‘Ik zou nooit zijn geaccepteerd als ik tijdens mijn transitie was gaan solliciteren.’ Haar moeder en zus deden niet moeilijk over haar keuze voor sekswerk. ‘Het was schokkender voor mijn moeder toen ik haar vertelde dat ik een geslachtsoperatie zou ondergaan.’ Het contact met haar moeder is nu oké. Aleshia: ‘Ik ben een goed mens. Ik doe geen slechte dingen.’

Na haar transitie vertrok Aleisha naar Europa. In Amsterdam vond ze snel en makkelijk werk op de Wallen. ‘Als ik vroeger kansen op een andere baan had gehad, dan was ik zeker met dit sekswerk gestopt. Maar nu niet meer. Ik ben het nu gewend. En als ik klaar ben met werken, zit ik lekker op de bank met mijn lieve hondjes.’ Ook al komt Aleisha positief en zorgeloos over, zij is erg begaan met het lot van transvrouwen die worden vermoord in Brazilië en andere delen van de wereld. Zelf is ze niet bang in haar werk.

‘Als je dit een tijdje doet, leer je hoe mensen in bepaalde situaties reageren en hoe je daarmee moet omgaan. Er zijn ook beveiligers en je kunt de politie bellen, als je toch in een moeilijke situatie terecht komt. Als je je cliënt goed kiest, blijf je veilig.’ Tegen haar klanten zegt Aleisha nooit dat zij transgender is, omdat het gevaarlijk kan zijn. ‘Je weet niet wat voor reactie je kunt verwachten, die kan gewelddadig zijn. Ik ben zelden mishandeld. Voor transvrouwen in sekswerk zijn de Amsterdamse Wallen veel veiliger dan andere werkplekken in de wereld.’

Aleisha ondergaat regelmatig haar gezondheidscontroles in verschillende gespecialiseerde organisaties in Amsterdam. Als je niet legaal in de prostitutie werkt, niet geregistreerd bent in een gemeente en geen toegang hebt tot een zorgverzekering, loopt je gezondheid veel gevaar.

In Nederland is het verrichten van sekswerk een legale en gereguleerde manier om geld te verdienen. In haar academisch proefschrift Reizende sekswerkers. Latijns-Amerikaanse vrouwen in de Europese prostitutie (2007) schreef UvA onderzoeker Marielouise Janssen hoe de legalisering van prostitutie – met als doel om mensenhandel te voorkomen – sekswerkers van buiten de EU de illegaliteit in drijft. Het is, in tegenstelling tot bij andere beroepsgroepen, niet mogelijk voor immigranten buiten de EU een werkvergunning te krijgen voor sekswerk.

Janssen: ‘Vanaf de jaren negentig neemt het aantal transgender sekswerkers in Nederland toe. Het precieze aantal transgenders in de Nederlandse prostitutie is niet bekend. In 1999 wordt deze groep op rond de duizend geschat. Van deze duizend personen komt een honderdtal uit Thailand en de rest is afkomstig uit Latijns-Amerika, hoofdzakelijk uit Ecuador, en in mindere mate uit Colombia en Brazilië.

Naast mannelijke cross dressers, die uitsluitend tijdens het werk als vrouw gekleed gaan, bestaat het merendeel van deze groep uit transgender vrouwen. Veel transvrouwen hebben ervaringen met geweld en homofobie in hun landen van herkomst.

Dit is ook het geval bij de transvrouwen uit mijn onderzoeksgroep. Veel van die vrouwen werden als gay-man gezien omdat zij in een mannelijk lichaam leefden en hun seksuele gerichtheid uitging naar mannen. Zij hadden in hun land te maken met discriminatie en afwijzing door de familie vanwege hun vermeende homoseksualiteit. Het klimaat van betrekkelijke tolerantie in Nederland ten aanzien van homoseksualiteit en transseksualiteit moedigde hen aan te migreren in de hoop een zelfstandig leven op te bouwen en hun seksuele- en genderidentiteit verder te kunnen ontwikkelen. Het geld dat ze in de Europese seksindustrie verdienen, alsook het sekswerk zélf, biedt hen de gelegenheid te experimenteren met hun vrouwelijke identiteit en met het transformatieproces.

Behalve dat zij een deel ervan opsturen naar achtergebleven familieleden, besteden zij hun inkomsten verkregen uit het sekswerk aan de bekostiging van hun hormonale en/of geslachtsaanpassende behandelingen. Deze vrouwen kunnen vanwege hun illegale verblijfsstatus geen aanspraak maken op de reguliere zorgverzekering, vandaar dat hormonen en operaties door hen zelf betaald dienen te worden.

Van mijn onderzoeksgroep had meer dan een derde voordat zij naar Europa migreerden al eerder in de prostitutie gewerkt, in eigen land of in een ander land in Latijns-Amerika, zoals Curaçao, Aruba, Venezuela of Panama. Deze ‘ervaren’ sekswerkers kwamen vooral uit Colombia en de Dominicaanse Republiek. Anderen kozen dit werk pas in Europa, met de noodzaak om geld te verdienen als belangrijkste motief.

N.v.d.r.: Ondanks dat het onderzoek van dr. Marielouise Janssen dateert uit 2007, vindt de redactie van TRANS dat het een relevante achtergrond biedt bij het interview met Aleisha. Wij werken momenteel verder aan het thema ‘Transgender vluchtelingen en migranten werkzaam als sekswerker in Nederland’.