Niet te geloven

Ryan (non binair trans) en David (cis) hebben samen een kinderwens. Waar lopen zij tegenaan tijdens hun mooie maar soms ook ingewikkelde reis naar een eigen kindje? In een persoonlijke briefwisseling delen zij hun gedachten en gevoelens met elkaar, en met ons. Om de beurt snijden ze een specifiek onderwerp aan.

Lieve David,

De afspraak stond al gepland: over een maand zou ik een onderzoek krijgen bij de fertiliteitsarts om te kijken hoe het ervoor stond met mijn eileiders. Tot nu toe leken zij niet aan te slaan en was ik nog niet zwanger. Ik zou nog een cyclus met medicijnen afmaken en dan was die afspraak. Maar ik zag ertegenop, wij geloofden er niet meer zo in. Het zou vast allemaal nog ingewikkelder worden dan we hadden gehoopt.

Plots was er die wending. Ik werd ‘s ochtends om zes uur wakker van mijn gebruikelijke wekker en mat zoals iedere dag netjes mijn temperatuur op. Er was een ‘dip’, de temperatuur bleek veel lager dan normaal. Zou dit dan de langverwachte innestelingsdip zijn? Dat zou betekenen dat het bevruchte eitje zich een weg had gebaand naar de baarmoeder en daar nu aan het innestelen was om verder te kunnen groeien. Ik vertelde het jou maar jij was niet overtuigd: ‘Had je misschien het raam open staan vannacht of was je je sokken vergeten waardoor je het koud had?’ Mogelijke oorzaken van een lage temperatuur. Ik had al vaker een lage of hoge temperatuur gehad die ik niet kon verklaren. Maar toch voelde het deze keer anders.

Twee dagen na die temperatuurdip wilde ik de proef op de som nemen en stond ik vroeg op om een zwangerschapstest te doen. Eigenlijk twee dagen te vroeg want ik zou nog niet ongesteld worden maar ik kon mijn geduld niet langer bewaren. Net zoals de talloze keren dat ik eerder een test deed, kon ik niet wachten op de uitslag. Telkens tuurde ik naar de plek waar het lijntje zou moeten komen maar dat lijntje bleef steeds uit. Deze keer was alles anders. Een dun lichtroze lijntje verscheen op de juiste plek. Was het dan toch echt zo? Jij keek ernaar en kon het niet geloven. Was dit echt een positieve test? Vast niet! Maar langzaamaan, gedurende de dag en nadat je me voor de zoveelste keer vroeg of ik écht dacht dat ik zwanger was, begon ook bij jou het geloof in de positieve testuitslag te komen.

Om het dan echt echt echt zeker te weten hebben we samen twee dagen later, op de dag dat ik ongesteld zou moeten worden, nog een test gedaan. Nu niet met zo’n goedkope test van een paar euro maar met een duurdere fancy test die ik al een jaar bewaarde voor dit moment. Nog geen seconde hoefden we te wachten want een dikke streep vulde de witte achtergrond van de test. Magisch! Het was echt waar. In mijn buik groeide ons piepkleine wondertje. We werden er eerst stil van maar konden het daarna wel van de daken schreeuwen.

Hoe heb jij deze rollercoaster ervaren?

Lieve Ryan,

Het was absoluut een rollercoaster, niet alleen de week van de test, maar ook de weken ervoor vond ik heftig.

Dagen voor die test, was er een vriend op bezoek die ons vroeg naar de kinderwens. Eigenlijk hadden we toen net de hoop opgegeven dat het zou lukken om zwanger te raken. We hadden dat nog niet echt naar elkaar uitgesproken. Dus het werd een intiem gesprek met die vriend erbij. We legden hem uit hoe jij al anderhalf jaar alles mat wat je kon meten, en dat we iedere keer teleurgesteld raakten als het weer niet was gelukt. Het kostte ons en met name jou te veel energie om iedere keer met volle spanning te hopen dat je zwanger zou raken. Dankzij dit gesprek waarin we beiden open vertelden wat het proces tot nu toe met ons deed, beseften we dat wij al anderhalf jaar pogingen deden, je hormonen op en neer vlogen en we van hoop in teleurstelling vielen. Door het zo open met een derde persoon te bespreken werd ons helder dat we toe waren aan het verkennen van nieuwe medische stappen. Alles wat we tot nu toe geprobeerd hadden leidde niet tot de zwangerschap. Ik begon me zelfs zorgen te maken en vroeg me af of het ons ooit zou gaan lukken.

We besloten tijdens dat gesprek om bij onze volgende afspraak met de gynaecoloog dit te bespreken. We zouden zeggen dat we deze route hopeloos vonden en dat we hoopten versneld andere opties te mogen proberen om jou zwanger te krijgen. Deze afspraak stond veertien dagen na dit gesprek gepland.

Een week later zei je dat je gemeten had dat er een temperatuurdip was die past bij een innesteling en zwangerschap. Ik geloofde je niet. Ik was al helemaal ingesteld op het slechtnieuwsgesprek met de arts. Ik dacht aan al die eerdere teleurstellingen en kon me niet voorstellen dat het nu echt gelukt was. Ik denk dat ik mezelf wilde beschermen voor nog een teleurstelling. Toen deed je een vroege zwangerschapstest, en weer zei je: ‘Volgens mij is het gelukt!’. En inderdaad: er was een streepje. Maar nog steeds kon ik het niet geloven. Toch begreep ik van jou dat het niet anders kon dan dat het gelukt was. Langzaam begon het vuurtje geluk ook in mij te branden, en durfde ik te hopen en te verlangen dat het eindelijk gelukt was.

Een paar dagen later deden we de final check. Vol spanning zaten we ‘s ochtends om zes uur naar de test te kijken. Je had me gewaarschuwd dat het nog wel een paar minuten kon duren voordat je iets zag. Maar binnen een seconde stond er een dikke streep. Nu was het echt zo: het was gelukt…….

Ik werd helemaal stil. We keken elkaar aan en vielen in elkaars armen. Voor mijn gevoel waren we eindeloos stil. Dit was het grootste wat ons ooit ging overkomen, we worden ouders!

Na een stilte vol geluk, kwam de wens het van de daken te schreeuwen. Prachtig Ryan, in jou groeit nu ons kindje, onwaarschijnlijk toch! Het maakt me trots, trots op jou, dat alle pillen, metingen en tests geleid hebben tot zoiets moois. Nu begint het pas echt!