Mijn naam is Georgina Nabil Salah Zaki Narouz

TW; oorlog, discriminatie, (seksueel) misbruik, (seksueel) geweld

Steun Georgina en doneer of deel

https://donorbox.org/help-georgina-an-intersex-refugee-from-egypt-survive
https://gofund.me/25fadbe9

Ik werd in 2001 geboren als intersekse vrouw en kreeg bij mijn geboorte het mannelijk geslacht toegewezen. Mijn vader was Egyptisch en mijn moeder Libanees. Ik kom uit een christelijk gezin en heb via mijn grootvader Joodse voorouders. Ik ben geboren tijdens de oorlog van 2001, toen Israël Libanon bombardeerde, en ik heb ook de oorlog van 2006 meegemaakt. Deze conflicten veroorzaakten veel problemen voor mijn familie, wat ertoe heeft geleid dat we uiteindelijk terug naar Egypte zijn verhuisd. Van jongs af aan werd ik geconfronteerd met ernstige discriminatie en mishandeling vanwege mijn intersekse identiteit

Van 2001 tot 2009 woonde ik met mijn moeder en tante in Libanon, terwijl mijn vader in Egypte was. Mijn moeder werkte voor een diplomatieke organisatie. Na de scheiding van mijn ouders bedreigde mijn vader mijn moeder en dwong haar om mij en mijn broer naar Egypte te sturen. Ik kwam in 2011 in Egypte aan, toen ik amper 10 jaar oud was. Mijn vader weigerde voor me te zorgen en stuurde mij naar een school genaamd ‘Saint George Society for Welfare and Childhood.’ Mijn vader mishandelde me fysiek, buitte me uit voor financieel gewin en dwong me tot prostitutie. Hij en zijn vrienden verkrachtten me herhaaldelijk, wat me diepe emotionele en fysieke littekens opleverde.Het heeft nog steeds invloed op mij. Hij heeft me minstens negen jaar lang regelmatig verkracht, waardoor ik emotioneel en fysiek getraumatiseerd ben.

Tijdens mijn schooltijd (2011 tot 2018) werd ik ook het slachtoffer van seksueel misbruik vanwege mijn vrouwelijkere uiterlijk en gedrag. Ik werd gepest en gediscrimineerd omdat ik graag make-up en kleurrijke jurken droeg, wat niet paste bij de traditionele, mannelijke rol die de maatschappij van mij verwachtte. In plaats van mij te beschermen, buitte mijn vader mij verder uit. Ik bleef op school tot 2018, waar ik voortdurend werd verwaarloosd en mishandeld. Gedurende deze periode in Egypte werd ik ook 14 keer gevangen gezet in politiebureaus zonder enige aanklacht of proces. Soms vanwege mijn uiterlijk en mijn tatoeages. Soms omdat mijn vader me aangaf, of omdat ik de LGBTQ-gemeenschap steunde. Maar het ergste incident was de dag dat ik mijn vader ging aangeven voor mishandeling terwijl hij onder invloed van drugs was. Ik werd voor verschillende tijdsperiodes vastgehouden, dagen, weken of zelfs een maand, waar ik werd geslagen en vernederd. Mijn vader had sterke banden met het leger en daarom werd mijn naam verwijderd uit de archieven van het Ministerie van Onderwijs, waardoor ik mijn opleiding niet kon voortzetten. Ik heb nog steeds de documenten die dit bewijzen.

Op 9 november 2019 vluchtte ik, op zoek naar veiligheid, naar Libanon, in de hoop een toevluchtsoord te vinden. Mijn tante in Libanon heeft me echter, met hulp van mijn familie, voor de gek gehouden en me laten ontvoeren, waarna ik terug naar Egypte werd gestuurd. Bij mijn terugkeer dwong mijn familie me om me te conformeren aan traditionele genderrollen en zette ze me onder druk om in het Egyptische leger te gaan. Mijn vader zette mensen onder druk om me te dwingen in het leger te gaan. Ik bleef ongeveer een maand in het leger totdat ik illegaal een tijdelijke vrijstelling kreeg. Ik moest liegen om deze vrijstelling te krijgen, zodat ik uit Egypte kon ontsnappen. Tijdens mijn militaire dienst werd ik seksueel misbruikt door officieren, wat het trauma dat ik al had doorstaan ​​nog erger maakte. Onder de mensen die me hielpen deze vrijstelling te verkrijgen, bevonden zich generaals in het leger die met mijn situatie sympathiseerden. De directeur van de school, die op de hoogte was van mijn situatie, maakte gebruik van zijn connecties bij de Libanese ambassade om me te helpen een gratis visum te krijgen, waardoor ik voor de tweede keer uit Egypte kon ontsnappen en in 2019 naar Libanon kon terugkeren.

Tijdens mijn verblijf in Libanon vroeg ik asiel aan onder de bescherming van de UNHCR. Toen ik naar Libanon ging, werd ik doorverwezen naar een revalidatiecentrum voor slachtoffers van geweld en marteling vanwege de ervaringen die ik in Egyptische gevangenissen had meegemaakt. Tussen 2019 en begin 2025 bleef ik met ernstige problemen kampen. Ik werd meerdere keren uit mijn huis gezet vanwege financiële problemen en instabiliteit. Ik werkte voorheen voor de hulplijn van de UNHCR in Libanon. Toen ik mijn baan verloor, moest ik een week op straat leven, omdat ik geen veilig onderdak kon vinden. Ook werd ik in Libanon het slachtoffer van een ontvoering.

Vanwege mijn genderidentiteit en mijn non-conformisme aan de traditionele normen werd ik in Libanon een doelwit voor religieuze extremisten. Ik werd meerdere keren geslagen, seksueel misbruikt en verkracht. Tijdens een van deze aanvallen liep ik hiv op. Mijn betrokkenheid bij de LGBTQ+ gemeenschap en mijn publieke activisme via livestreams en berichten op sociale media zorgden ervoor dat ik gemakkelijk herkend werd, waardoor ik nog meer gevaar liep voor extremisten.

In 2024 werd mijn huis door Israël gebombardeerd, waardoor ik dakloos werd. In juli 2024 werd ik fysiek aangevallen, kreeg ik geen toegang tot medicijnen en werd ik met de dood bedreigd door religieuze extremisten en politieke groeperingen die mijn bestaan ​​als een bedreiging voor hun overtuigingen beschouwen. Ik werd systematisch gediscrimineerd, onder meer doordat mij medicatie voor hiv en hepatitis werd ontzegd vanwege mijn Egyptische nationaliteit, terwijl anderen met een andere nationaliteit voorrang kregen.

In de week van 18 tot en met 21 september 2024 heb ik meerdere levensbedreigende incidenten meegemaakt. Op 18 september 2024 werd ik fysiek aangevallen door een huiseigenaar vanwege financiële instabiliteit en mijn genderidentiteit. Bovendien ontsnapte ik ternauwernood aan een ontvoeringspoging waarbij ik brandwonden op mijn been opliep. Vóór deze periode had ik al verschillende ontvoeringspogingen meegemaakt, die steeds erger werden. Een keer was ik aan het werk en in de late namiddag dwongen twee mensen me in een kleine bus. Ze sloegen me, namen me mee naar een afgelegen gebied, vielen me aan en ontvoerden me een hele dag. Daarna gooiden ze mijn lichaam in een vuilnisbak nadat ze mijn neus en mijn schouder hadden gebroken. Bovendien kenden deze mensen mijn naam, en hoewel ik geld bij me had, hebben ze niets gestolen. Het enige wat ze wilden was mijn telefoon, omdat die op dat moment bewijsmateriaal bevatte waaruit bleek dat mijn vader me had aangevallen, zowel audio als video. Deze materialen werden later door de Verenigde Naties in Libanon in beslag genomen.

Op 21 september 2024 ontving ik de meest recente directe doodsbedreiging van een familielid die mijn genderidentiteit en LGBTQ+-activisme als schandelijk beschouwt. Sommige familieleden zijn speciaal naar Libanon gereisd om me te vinden en te vermoorden, en ze blijven me achtervolgen. Door de oorlog en het aanhoudende conflict en de problemen in Libanon, in combinatie met de vele bedreigingen van mijn familie en anderen, werd ik erg kwetsbaar en kreeg ik met veel ontberingen te maken. Aanvankelijk moest ik illegaal Syrië binnenkomen om een ​​neusoperatie te ondergaan vanwege een verwonding die ik had opgelopen tijdens een eerdere ontvoering, waardoor ik ademhalingsproblemen had. Ik bleef ongeveer een week in Syrië en keerde daarna illegaal terug naar Libanon, omdat de situatie in Syrië extreem gevaarlijk was; dit was minder dan een week voordat het Syrische regime viel.

Bij mijn terugkeer in Libanon was de oorlog nog steeds aan de gang. Ik probeerde tijdens een tijdelijk staakt-het-vuren naar een ander land te reizen. Op 30 december 2024 probeerde ik naar Jordanië te gaan omdat het makkelijker was, de kosten lager waren, de tickets goedkoper waren en er geen visum nodig was. Helaas werd ik bij aankomst op de luchthaven van Jordanië een hele dag vastgehouden om veiligheidsredenen en bedreigd met deportatie naar Egypte. Na onderhandelingen werd ik teruggestuurd naar Libanon in plaats van naar Egypte. Ik heb een bewijs in mijn paspoort waaruit blijkt dat ik naar Libanon ben teruggestuurd.

Vanwege de toegenomen bedreigingen van familie moest ik Libanon verlaten. Ik was bang dat het mijn leven zou kosten als ze me zouden vinden. Ik werd geholpen met het regelen van een ticket naar Thailand en vertrok op zondag 19 januari 2025. Ik kwam op maandag 20 januari 2025 in Thailand aan met een toeristenvisum. Ik had verwacht dat het leven beter zou zijn, maar ik stuitte op veel moeilijkheden. De Thaise overheid is geen ondertekenaar van de VN-Vluchtelingenverdragen van 1950 en 1951, wat betekent dat ze vluchtelingen geen legale verblijfsvergunning verlenen. Hoewel ik al een officieel vluchtelingendocument uit Libanon had en me opnieuw bij de VN in Thailand had geregistreerd, hielpen de VN me hier niet met voedsel, water, kleding, medicijnen of wat dan ook, vanwege een gebrek aan middelen.

Bovendien kreeg ik bedreigingen van enkele Egyptenaren die in Thailand woonden, en de VN kon me niet beschermen. Ik kreeg ook veel problemen met de lokale politie vanwege mijn visum, en kreeg te horen dat als ik niet zou vertrekken voordat het verliep, ik zou worden vastgehouden of gedeporteerd als ik te lang zou blijven of mijn huidige toeristenvisum niet zou kunnen verlengen. Door deze situatie ben ik gedwongen om Thailand elke drie maanden te verlaten om mijn visum te verlengen. Deze cyclus begon toen ik op 17 april 2025 naar Maleisië vertrok en op 1 mei 2025 terugkeerde naar Bangkok. Vervolgens vloog ik op 12 mei 2025 naar Vietnam (via Bangkok) en op 24 juli 2025 terug naar Bangkok. In juli 2025 vroeg ik een visum aan voor Zuid-Afrika, dat zonder opgaaf van reden werd afgewezen. Ik ben op 20 oktober 2025 teruggekeerd naar Kuala Lumpur (Maleisië). Momenteel heb ik geen stabiliteit, geen legale verblijfsvergunning en geen toegang tot voortgezet onderwijs of goede medische zorg.

De Egyptische ambassade heeft onlangs geweigerd mijn paspoort te verlengen, dat verloopt op 14 september 2026. Normaal gesproken kan ik 6 maanden voor de vervaldatum geen toeristenvisum meer krijgen. Waar dan ook. Dus ik riskeer de kans om een ​​illegale immigrant te worden, terug naar Egypte te worden gedeporteerd of staatloos te worden. Als ik niet door de UNHCR kan worden herplaatst, is de enige andere optie een geslachtsveranderende operatie, iets wat ik me momenteel niet kan betalen. Mijn Egyptische paspoort geeft aan dat ik een man ben, wat me verplicht om in het leger te dienen als ik terugkeer naar Egypte. Weigering of het onvermogen om dit te doen, kan leiden tot vervolging of andere juridische gevolgen.

Zonder bijgewerkte documenten loop ik het risico gedwongen terug te keren naar Egypte. Ik leef met hiv, hepatitis en bloedarmoede, aandoeningen die een consistente behandeling vereisen en die ik moeilijk kan betalen. Mijn intersekse ervaring en de gewenste transitie naar een officieel erkende vrouwelijke identiteit vereisen gespecialiseerde medische zorg (hormoontherapie en mogelijke chirurgische ingrepen). In Thailand heb ik geen stabiele verzekering en geen financiële middelen om medisch noodzakelijke ingrepen te ondergaan. Mijn Joodse afkomst biedt mogelijk een kans tot hulp van religieuze organisaties of een claim op het Israëlische staatsburgerschap, maar deze opties worden momenteel belemmerd door complexe geopolitieke en sociale barrières in het Midden-Oosten.

Trans magazine staat NIET achter de genocidale apartheidsstaat Israël en antisemitisme.