Hoe kom je erachter dat je trans bent?
Hoe kom je erachter dat je transgender bent? Dit is voor veel trans mensen een lastige vraag. Ik heb hier ook mee geworsteld en ben tegen veel dingen aangelopen tijdens mijn zoektocht. Dit is heel kort mijn verhaal: Via YouTube video’s en het internet kwam ik erachter dat ik trans ben. Deze zoektocht heb ik helemaal alleen gedaan en ik heb hierbij nooit om hulp gevraagd. Er was ook geen aanwijsbaar moment waarop ik ineens wist dat ik trans ben. Dat inzicht is heel geleidelijk gekomen. Ik ben benieuwd naar hoe dit bij andere trans mensen is gegaan en ga langs bij Kai (37), Roos (20), Max (23) en Mika (31) om naar hun verhalen te luisteren.
Kai Grey (37, hij/hem)
“Vroeger was ik in gedrag al een jongen. Ik speelde met auto’s en vrachtwagens. Door mijn vriendjes en vriendinnetjes werd ik ook al als jongen behandeld. Als ik meeging naar verjaardagen of feestjes, vroegen mensen of ik het vriendje van mijn vriendinnetjes was. Toen ik ongeveer vijftien jaar oud was, had ik een geheime online identiteit als trans jongen. Alle mensen die ik daar sprak zagen mij als jongen, dat vond ik heel fijn.
Achteraf gezien had ik het toen al kunnen weten, maar ik weet het pas een paar jaar. Jaren na die geheime identiteit ontdekte ik filmpjes op YouTube. Dat waren filmpjes van trans jongens. Ik werd daar best vrolijk van en vervolgens heb ik heel veel filmpjes gekeken. Ik hield dit allemaal geheim, het voelde alsof ik deze filmpjes niet mocht kijken. Als ik later terugkijk, dan was dit ook een teken.”
“Durf alleen te zijn met je gevoelens”
“Toen mijn partner en ik uit elkaar gingen, begonnen mensen op straat zich steeds meer af te vragen of ik non-binair ben. Ik had op die vragen geen antwoord. Ik begon mezelf toen af te vragen wie ik zou willen zijn als ik de enige in een ruimte ben. Dat antwoord was heel duidelijk: ik ben een trans man.”
“Stel, ik zou mijzelf moeten omschrijven. Dan wil ik geen cis man zijn, absoluut niet. Als ik aan trans mannen denk, dan denk ik: ‘ja dat wil ik zijn’. Ik identificeer mij heel erg met trans mannen en helemaal niet met cis mannen. Maar ik ben ook zeker geen vrouw, dat echt niet.”
“Een tip die ik mee wil geven aan mensen die nog worstelen met hun genderidentiteit is: durf alleen te zijn met je gevoelens. Er gaat veel op je afkomen en er zullen altijd mensen zijn die een mening over je hebben. Je moet je hier niets van aan proberen te trekken. Het gaat om jouw geluk en je eigen mentale gezondheid. Niet die van een ander.”
Roos Sinnige (20, zij/haar)
“Ergens weet ik al mijn hele leven dat ik trans ben. Toen ik tien jaar was maakte ik kennis met het begrip transgender. Ik vond vrouwenkleding mooier dan mannenkleding en wilde niet voetballen met de jongens, maar dansen met de meisjes. Niemand wist hiervan af op dat moment.
Toen ik naar de eerste klas van de middelbare school ging kregen we seksuele voorlichting. Het plan was dat tien minuten van de les besteed zouden worden aan transgender personen. Mijn klasgenoten hadden er veel vragen over. De docent heeft de rest van de les verteld over gender en hoe dat voor iedereen anders is. Ik voelde mij heel erg aangekeken door de docent. Het was alsof hij wist dat er bij mij twijfel over mijn gender speelde.
Ik had het in die periode nog niet geaccepteerd en stopte het heel erg weg. Vaak kwam dat gevecht met mezelf midden in de nacht naar boven. Ik lag dan huilend in bed. In die periode heb ik vaak op het punt gestaan om naar mijn ouders te gaan en mijn worsteling te bekennen. Toen ik uit huis ging, ben ik uit de kast gekomen als homoseksueel, hoewel dat het eigenlijk ook niet was. Ik val namelijk helemaal niet op mannen. Toendertijd was ik veel bezig met het vinden van een label, maar ik kon het juiste label niet vinden.
Op de Amerikaanse sociale nieuwswebsite Reddit heb je subreddits voor transgender mensen. Door de memes die ik daar tegenkwam besefte ik dat ik trans ben. Er was één specifieke meme waar ik door geraakt werd. De meme liet mij inzien dat niet iedere man een vrouw wil zijn. Voor mij was dit een klikmoment, ik wist toen zeker dat ik trans ben.”
“Je bent meer waard dan dat je zelf denkt”
“Wat mij geholpen heeft tijdens mijn zoektocht is het vinden van herkenning. Hierdoor durfde ik te gaan experimenteren met vrouwenkleding. Alleen dat al zorgde voor zoveel ruimte in mijn hoofd; ik kon weer over andere dingen nadenken.”
“Een tip die ik aan iedereen mee wil geven is dat je je beter gaat voelen, als je jezelf accepteert. Het is het echt waard om jezelf te accepteren. Je moet jezelf niet wegduwen, want je bent meer waard dan je zelf denkt. Het is heftig om alleen te zijn met je gevoelens, maar het is heel belangrijk dat je jezelf de ruimte geeft voor die emoties, want uiteindelijk gaan ze je enorm helpen.”
Max van den Heuvel (23, die/hen/hun en hij/hem)
“Als kind was ik heel erg jongensachtig. Ik speelde met auto’s en niet met poppen. Ik droeg geen jurkjes, maar broeken. Ik wist toen nog niet dat ik trans was. Ik realiseerde het mij pas echt op mijn 21e. Dat is nu twee jaar geleden. Ik ben eerst uit de kast gekomen als lesbisch. Daarom was ik al lid van Dito, dat is een LHBTQIA-jongerenvereniging in Nijmegen. Daar had ik een vriendengroep waarin veel mensen queer waren.
Met die vriendengroep was ik voor de lol verschillende pridevlaggen op gaan zoeken. Ik kwam toen een vlag tegen die mij aan het denken heeft gezet. De vlag stond voor mensen bij wie hun gender wordt beïnvloed door hun mentale gesteldheid. Ik was heel erg bezig met wat gender voor mij betekende. Deze gedachtes zijn nog lang door mijn hoofd blijven dwalen. Ik begon mij af te vragen of het gender, dat ik bij geboorte heb gekregen, wel bij mij paste.”
“Niet lang daarna leerde ik de term genderfluïde. Genderfluïde is een term voor mensen die zich niet geheel man, maar ook niet geheel vrouw voelen. Ik vond dat begrip toen goed bij mij passen; soms voelde ik mij een man, soms een vrouw. Nu heb ik dat niet meer, het gevoel dat ik een vrouw ben. Ik heb even de tijd nodig gehad om te accepteren dat ik geen vrouw ben en ik heb dit meerdere keren met mijn begeleider besproken. Verder wist niemand ervan af. Toen de periodes waarin ik mij wel een vrouw voelde zo goed als weg waren, ging ik verder op zoek. Ik kwam uit bij de termen non-binair en trans jongen.
Nadat ik deze termen had gevonden ben ik online de Transgendergroep Nijmegen tegengekomen. Dit is een vereniging voor transgender mensen. Ik heb daar veel nieuwe mensen leren kennen, ieder met een eigen verhaal. Ik ben daarheen gegaan als experiment, met een nieuwe naam en nieuwe pronouns. Ik heb mij voorgesteld als Max en heb na die avond nog drie dagen rond gehuppeld.”
“Ik kan meer gendereuforie halen uit de dingen die wel lukken, dan genderdysforie uit de dingen die niet lukken”
“Wat mij heeft geholpen tijdens mijn zoektocht is experimenteren. Ik kon bij mijn vrienden gewoon een binder en een packer dragen zonder raar aangekeken te worden. Aangezien ik niet meer thuis woonde kon ik zonder dat mijn moeder er iets van wist dingen uitproberen. Mijn moeder accepteerde mij niet voor wie ik ben: ik bleef haar kleine meisje. Het bezoeken van de Transgendergroep Nijmegen heeft mij ook enorm geholpen. Ik heb daar veel herkenning gevonden.”
“Ik bewonder mensen die al verder zijn in hun transitie dan ik, maar ik voel gelukkig geen jaloezie. Ik kijk op naar mensen die openbaar trans durven te zijn. Mensen die uitspreken wat er gebeurt en durven op te komen voor onze rechten. Trans mensen die andere mensen willen helpen en herkenning willen bieden.”
“Als tip wil ik meegeven: zoek mensen die in hetzelfde schuitje zitten of mensen die je begrijpen.”
Mika Kuiper (31, hij/hem)
“Ik weet mijn hele leven al dat ik trans ben. Ik ben in Polen geboren en daar heb ik tot mijn zesde gewoond. Polen is een heel Katholiek land. Een meisje is een meisje en een jongetje is een jongetje. Ik voelde dat er iets mis was. Ik vond het vreselijk om lang haar te hebben en een jurk te dragen; je werd daar echt als een pop behandeld.
Toen ik werd geadopteerd en naar Nederland kwam, mocht ik broeken dragen. Dat was een deur die voor mij openging. Natuurlijk moest ik wel eens een jurk dragen, en dat vond ik echt niet leuk. Ik dacht altijd dat het in mijn hoofd zat en dat ik raar was. Mijn hele leven worstelde ik al met mijn lichaam en ik vond mijn geboortenaam verschrikkelijk. Ik moest er mee leven en het accepteren.
Ik ben dat blijven doen en op een gegeven moment dacht ik: “In transitie gaan kan niet meer, ik ben te laat.” Ik was toen achttien jaar en ik dacht dat in transitie gaan maar tot een bepaalde leeftijd kon. Ik ben op mijn achtentwintigste naar een bijeenkomst van LHBTQIA’ers gegaan. Daar hadden we het over gender. Vragen als ‘Voel je je meer een meisje of voel je je meer een jongen?’ werden besproken tijdens die bijeenkomsten. Ik voelde mij toch meer richting een hij. Toen vroegen ze waarom ik mij niet zou aanmelden bij één van de ziekenhuizen met een genderpoli, terwijl ik al die tijd had gedacht dat dat niet kon. Ik was al achtentwintig, in transitie gaan kon niet meer. Die mensen zeiden van wel en daardoor heb ik mij aangemeld.”
“Tijdens mijn zoektocht heeft het heel erg geholpen om te praten met mensen. Ook het bezoeken van de bijeenkomsten van de LHBTQIA-groep heeft mij heel erg geholpen en gestimuleerd. Zij hebben mij laten zien dat ik, ook op latere leeftijd, in transitie kan gaan.”
“Ik weet het eigenlijk mijn hele leven al”
“Ik kijk niet op naar bepaalde mensen, maar ik heb wel respect voor mensen die trans zijn. Tegen mensen die nog niet uit de kast zijn gekomen wil ik zeggen: ‘doe het gewoon.’
Trek je niets van andere mensen aan en hoe die op je reageren. Je gaat merken dat alles op zijn plek valt. Je gaat meer dingen durven doen, je wordt steeds zelfverzekerder. Je bent zoals je bent en anderen zullen het ermee moeten doen.”