Hij/zij/die?

Lieve David,

We hebben net de 20-wekenecho gehad en vertelden de echoscopist vooraf dat we niet wilden weten wat het geslacht van onze Ravi is. Het maakt ons namelijk niet uit en verandert ook niets voor hoe wij Ravi willen benaderen. In de buitenwereld krijgen we wel constant de vraag of we een jongen of meisje krijgen. Mensen willen graag weten of ze een roze of blauwe knuffel moeten kopen, en of we een knappe meid of stoere jongen krijgen. Al die stereotypen die op ons kindje geplakt worden, vind ik vervelend. Ons kind mag roze en blauw, paars en groen, tutu’s en broeken, laarzen en hakken, nagellak of geen nagellak dragen, met autootjes en poppen spelen, stoer zijn en huilen, en alles doen wat bij Ravi past ongeacht wat die in diens broek heeft. Ik zeg die en diens want ik wil naar ons kind met deze neutrale voornaamwoorden verwijzen tot Ravi zelf aangeeft wat die fijn vindt. Voor elk kind wordt door de ouder(s) een keuze gemaakt hoe deze(n) hun kind ‘genderen’. De meesten gaan voor zij/haar of hij/hem op basis van geslachtsdelen van het kind. Ik ga graag voor die/diens ongeacht geslacht omdat niemand vooraf weet hoe een kind zich ontwikkelt en welke genderidentiteit een kind later blijkt te hebben. Het is voor mij belangrijk dat anderen nog geen verwachtingen plakken op Ravi, verwachtingen van hoe Ravi zich kleedt, met welk speelgoed of welke kindjes die wil spelen, waar die van gaat houden en van wie die gaat houden. Ik houd liever alles nog even open. Ik ben wel heel benieuwd hoe de wereld zal reageren op onze gendervrije of genderinclusieve benadering. Zullen mensen die denken dat Ravi een jongen is, zeggen dat die stoer is, en mensen die denken dat Ravi een meisje is, zeggen dat die schattig en mooi is? Zullen mensen boos of verontwaardigd worden als we vertellen dat we een kindje hebben gekregen en daar nog geen label jongetje of meisje opplakken? Wanneer zal Ravi kunnen vertellen wat Ravi’s eigen voorkeur heeft?

Ik vind het fijn om Ravi zo inclusief mogelijk op te laten groeien en om op het gebied van gender geen beperkende aannames te maken. Hoe wil jij Ravi benaderen? En hoe denk jij dat de buitenwereld op ons zal reageren?

Liefs, Ryan

Lieve Ryan,

Dit onderwerp vind ik ingewikkeld om over te schrijven. We hebben er al veel gesprekken over gevoerd. Het is een proces in beweging, voor mij. Ik kan me nog niet zo goed voorstellen hoe het leven eruitziet als Ravi er is. Het enige referentiekader dat ik heb is mijn eigen jeugd en die zag er anders uit dan hoe wij het in de toekomst willen doen.

Op dit moment ben ik ervan overtuigd dat we er goed aan doen om Ravi zelf te laten ontdekken wie die is. Sinds het leven met jou ontdek ik hoe belangrijk het is om je genderidentiteit niet opgedrongen te krijgen door de maatschappelijke norm.

Tegelijkertijd kan ik niet anders dan putten uit de ervaringen in mijn jeugd. Ik ben cis man en ben opgevoed met een vanzelfsprekendheid dat er mannen en vrouwen zijn. Als kind kon ik grip krijgen op de wereld door de duidelijkheid die geschetst werd: een stoel is een stoel en die ziet er op een bepaalde manier uit, en zo was het ook bij gender. Dit duidelijke kader was veilig en vertrouwd. Wel heb ik me altijd gestoord aan de dingen waar je als jongen of man aan zou moeten voldoen. Na de gymles werd er gevraagd of een paar sterke, stoere jongens de banken wilden wegzetten. Dit voelde voor mij als kind ongemakkelijk. De rest van mijn jeugd en leven heb ik ongemak gevoeld bij waar je als man ogenschijnlijk aan zou moeten voldoen. Hier ben ik wars van!

Ik gun Ravi de vrijheid om te zijn wie die is zonder dat de omgeving iets aan Ravi oplegt.

Op dit moment bereiden we de kraamtijd voor. Hoe willen we ons leven inrichten als Ravi net geboren is? Dit is een leuke vraag om te beantwoorden. Hierover hebben we contact met familie, vrienden en medische personen zoals de kraamverzorger, verloskundige en de doula. Ik onderzoek hoe het voelt om te zeggen dat het er niet toe doet of Ravi een vulva of piemel heeft en dat we Ravi in eerste instantie met die en diens aanspreken. Stuk voor stuk reageert het medisch personeel begripvol. Ze merken misschien mijn twijfel, en spreken hardop uit dat het onze keus is en dat zij zich aan ons aanpassen. Mijn moeder vond het een beetje ingewikkeld maar gaf ook aan dat het mijn kind is en onze keuzes zijn. Ik merk dat dit goed voelt, iedere keer als ik ons standpunt verdedig, word ik gesterkt in ons besluit.

Maar soms raak ik in paniek en ben ik bang dat we Ravi te weinig handvatten geven aan de start van het leven. Ook ben ik bang dat als ik weet of er een vulva of piemel zit, ik ongemerkt toch ‘hij’ of ‘zij’ ga gebruiken.

Twijfel jij nooit over deze keus, ook niet bij weerstand in onze omgeving? Wat kan helpen om van die plotselinge twijfels af te komen, denk je?

David

Lieve David,

Ons kind groeit op in een hij-versus-zij-maatschappij dus zal daar nooit los van staan en zal altijd beïnvloed worden door de wereld om zich heen. Ravi zal dus zeker leren wat er van jongens en wat er van meisjes wordt verwacht. Maar wij kunnen als thuisbasis wel de mogelijkheid creëren voor een zo vrij mogelijke ruimte waar Ravi zichzelf kan ontdekken zonder dat hokjes centraal staan. Hoogstwaarschijnlijk merkt ons kind snel genoeg wat passend is qua hij/zij/die of hen. Van andere ouders weet ik dat dit vaak rond 3 of 4 jaar komt.

Ik ben ervan overtuigd dat we er goed aan doen met onze benadering van Ravi. Waar ik wel eens over twijfel, is of ik niet halverwege opgeef omdat de buitenwereld het niet met ons eens is. Moe van het vechten in een wereld die alles obsessief gendered. Twijfels zullen er denk ik altijd zijn, ook over hoeveel je kind gamet of slaapt of hoeveel vriendjes je kind wel of niet heeft of welke sport je kind wel of niet doet. Maar ik word heel erg gesterkt door hoe jij bijvoorbeeld de kraamzorg vertelt over hoe we Ravi willen aanspreken. We doen dit samen en dat voelt steeds beter.

Ryan