Geboorte

Lieve Ravi en papa David,

Een heel geboorteplan had ik uitgeschreven met alle “als dit, dan dat” formuleringen rondom jouw geboorte, maar toch liep alles anders. Ik wilde via het geboortekanaal met weeën bevallen in bad. Ik had me goed voorbereid door samen met je papa een geboortecursus te volgen. Ik wist dat dysforie roet in het eten kon gooien, maar omdat ik dat hele geboorteplan en hoe dat dan zou voelen in mijn hoofd had doorgelopen dacht ik dat ik het wel aan zou kunnen. Na uren weeën, die heftiger en heftiger werden, groeide de dysforie. Het lag niet aan de pijn. De pijn was immens, maar dat kon ik wel aan. Het was waar de pijn zat: in het midden van mijn lijf, in mijn baarorgaan of uterus. Dat was confronterend, want dat orgaan hoort er eigenlijk niet. Dat vond ik vroeger nooit, want ik vind dat mijn lijf goed is zoals het is, dacht ik. Maar middenin deze bevalling voelde het toch niet goed. En dus gingen we over op de keizersnee. Ook dit hadden we van te voren besproken maar toch vond ik het lastig om er om te vragen. Het voelde als een groot falen. Iets wat ik eigenlijk gewoon zou moeten kunnen, lukte me niet. Ik kon niet verder en had hulp nodig. Gelukkig stelde de arts de juiste vragen en hielp me om naar die keizersnee te vragen. En ik kreeg hem. Nog steeds een prachtige geboorte. Dat moment dat jij naar boven werd getild zodat wij je konden zien was magisch. Ik was meteen verslaafd en verliefd. Nooit meer wil ik zonder jou. Hoe was dat moment voor jou, papa David? 

Lieve Ryan, 

Wat is het bijzonder hè, de geboorte van ons kind? 

De eerste ontmoeting met Ravi was spectaculair, magisch om mee te maken en liefdevol. Ik dacht wel direct “wat doen we je aan?”, zo veilig warm in jouw buik en dan spartelend de koude wijde wereld in. Het drong tot me door dat het echt niet de keuze van ons kind was om geboren te worden. Maar ook voelde ik me meteen kwetsbaar; er is nu iemand die door ons op de wereld is gezet, die liefde, zorg en veiligheid van ons verdient om uit te groeien tot een fijn volwassen mens. De dag na de geboorte van Ravi viel Poetin Oekraïne binnen, dat voelde zo onveilig. Wij zetten een kind op aarde en de pleuris breekt uit. De beelden van mensen met baby’s en kinderen in schuilkelders kwamen ook enorm binnen. Wat een drama, en wat een privilege dat wij ons kind in veiligheid en rust hebben mogen halen. 

Naast gevoelens van liefde en warmte, overvielen me gevoelens van kwetsbaarheid en verantwoordelijkheid. 

Ontzettend knap hoe je die bevalling geflikt hebt en na al die uren weeën opvangen zo scherp kon zijn om je grens aan te geven omdat je te heftige dysforische gevoelens ervoer. Ik denk dat je jezelf een trauma bespaard hebt. 

Met Ravi vervolgen we ons pad, een pad dat vast nog veel moois te brengen heeft.