Mijn plek – fotoserie trans personen in hun persoonlijke safe space
Fotografie en intro: Jip Merijn Meertens
Ik loop over straat, kijk naar de mensen. Ik word heen en weer geslingerd tussen nieuwsgierigheid en angst. De buitenwereld kan voor transgender personen voelen als een jungle vol onzekerheden. Soms ervaar ik dat sterk. Alsof ik er niet echt bij hoor. Ik herken me niet in de onderverdeling in ‘mannen’ en ‘vrouwen’ en de sociale normen die daaraan worden gekoppeld. Gelukkig weet ik waar mijn veilige plek is, waar ik geborgenheid vind en mezelf kan zijn.
Gesprekken met andere transgender personen inspireerden mij tot het maken van een fotoserie over hun eigen, veilige omgeving.
Park
Sammie (26): ‘Als ik onrustig of gestrest ben, of met problemen zit waar ik even niet aan wil denken, maak ik een wandeling — vanaf mijn huis — door het park en de binnenstad. De zonsondergang, de verlichte historische gebouwen en het half verlaten park vangen mijn aandacht. Door hierop te focussen, kan ik mijn problemen naast me neer leggen en kom ik tot rust.’
Spiegel
Rachel (34):‘Ik kan veel in mijn hoofd zitten en nadenken over mijn genderidentiteit. Ik neem elke dag de tijd om mezelf in de spiegel te bekijken. Als ik dit doe, merk ik dat de twijfels over mijn gender verdwijnen. Ik neem een aantal diepe ademhalingen en met elke adem valt de wereld buiten mijn blik steeds meer weg.
Ik zie dan mezelf, maak contact met mezelf. Ik zie in mijn ogen hoe het er echt voorstaat. Wat een ander aan mij ziet, is verdwenen. Wat ik denk over mezelf is verdwenen. Wat er overblijft: dat ben ik.’
Mijn stoel
Max (31): ‘In mijn hoekje verdwijn ik in de wondere wereld van een goed boek en knuffel ik graag met mijn katten, die er totaal niet mee bezig zijn met hoe ik eruitzie, zolang ik maar met ze wil knuffelen. Het is een plek waar ik vrij ben om mijzelf te zijn, zonder bezig hoeven te zijn met wat voor effect dat heeft op mijn omgeving.
Het is een plek waar ik echt thuiskom. In de tijd dat ik hier kwam wonen, heb ik zoveel liefde voor mijzelf ontwikkeld, dat ik nu pas echt doorheb wat thuiskomen betekent. Ik kom nu op een plek die een representatie is van alle aspecten van mijn wezen, en die mij versterkt in de persoon die ik ben en word. Een plek waar ik mij volledig veilig, vertrouwd en vrij voel.’
Met evenwichtsbal
Jasse (29): ‘Zoeken naar balans. Evenwicht. Dat is een terugkerend thema in mijn leven.
Als negenentwintigjarige met een aangeboren botgroeistoornis, chronische gewrichtspijn, autisme en genderdysforie struggle ik met mijn zelfbeeld en balanceer ik op mijn unieke manier door het leven. Zoekend naar evenwicht organiseer ik mijn rust en activiteiten, en als het even niet gaat, moet ik de plannen bijstellen. Die flexibiliteit daarin betrachten is moeilijk vanwege mijn autisme. Ik ben idealistisch en perfectionistisch, wil graag iets betekenisvols toevoegen aan de maatschappij. Maar wat ik wil, strookt vaak niet met wat ik kan. Steeds weer word ik geconfronteerd met mijn lichaam en mijn grenzen.
Ondanks dat wiebelige evenwicht zet ik door en zoek ik naar vreugde en verbondenheid.
In dans heb ik mijn passie gevonden. Als ik dans, zwier ik in het rond, balanceer ik met mijn ene been voor het andere. Ik zet stappen. Blij en vrij. Man of vrouw, mijn beperkingen doen er even niet toe. Ik ben ik.’
Aan zee
Jans (37): ‘Thuis heb ik me nooit thuis gevoeld. Misschien omdat ik mij van mijn lichaam ontheemd voelde. Ik ben graag buiten: aan de oever van een rivier, of op het strand. Stromend water heeft iets kalmerends, maar ook iets onkenbaars. Niemand weet waar water vandaan komt. Het is niet ondenkbaar dat het op aarde is gekomen door ingeslagen meteorieten. Zo onverklaarbaar vreemd maar toch zo doodnormaal.’
Op z’n kop
Jip (61):‘In beweging zijn is voor mij essentieel. Als het tegenzit, kruip ik het liefst diep weg onder de dekens. Dat is een valkuil: als ik niet beweeg dan slaat mijn denken vast, zoals bij een motor die vastroest wanneer die lange tijd niet draait. Dus ik sport graag en regelmatig: buiten, in de sportschool, of thuis op mijn yogamatje.
Als kind kwam ik thuis na school, smeet mijn tas en jas in een hoek en ging op mijn hoofd staan, of op mijn handen met de voeten tegen de muur. Net zo lang tot alle stress van de dag was weggevloeid. De laatste jaren heb ik die gewoonte weer uit de kast gehaald en opgepoetst. Ik sta weer regelmatig ondersteboven en bekijk de wereld vanuit een andere hoek. Het werkt heel louterend om andere, nieuwe perspectieven te onderzoeken.’
Langs de wilgen
Ash (24): ‘Op mijn favoriete plek staan langs het pad grote, oude wilgen. Steeds als ik hier kom, vallen deze wilgen mij op en neem ik de tijd om naar ze te kijken. Het mooie aan deze bomen vind ik hoe ze groeien. Sommige staan bijna horizontaal en lijken in het water te vallen, maar toch blijven ze doorgroeien, hoe bar de locatie ook is waar ze zijn begonnen. Ik betrek dit idee altijd op mijzelf. Wat er ook gebeurt, waar ik ook ben in mijn leven en hoe lastig mijn ‘groeisituatie’ ook is, ik blijf doorgroeien en geef de hoop niet op.’
De Jans in dit verhaal schrijft voor TRANS magazine. Lees zijn artikel: Zielen zijn genderless
De Max in dit verhaal schrijft ook voor TRANS magazine. Lees diens artikelen: Samen in transitie Meer diversiteit in Hij is een Zij