Ben ik of heb ik een lichaam?
De redactie van TRANS magazine ontvangt graag verhalen van lezers. In deze rubriek Lezersverhalen geven wij die de ruimte, ongeredigeerd. Dit verhaal is ingezonden door Helena Gwyn, Illustratie door Jan Broekhuizen.
Toen ik 10 jaar geleden, net de 30 gepasseerd, met als katalysator genderverwarring en een burn-out, het bewuste Pad naar mijn Zelf begon te bewandelen, was bovenstaande vraag levensbepalend om mijn vindtocht niet te laten eindigen met een fysieke transitie.
Vanuit de academische benadering kreeg ik initieel de visie dat de mens enkel of toch voornamelijk een fysiek en materieel lichaam is waarbinnen alles zich afspeelt of mogelijk afgemeten kan worden. De ‘oplossing’ is ook enkel daar te vinden. Alles daarbuiten is hersenspinsel. De zogenaamde genderidentiteit zou zich dan ook situeren in het hoofd. Eén of andere alternatieve hersenverbinding of een idee waarmee we onszelf identificeren.
Hoewel gedachten en emoties, waarmee we in zekere zin ook zelf onze werkelijkheid vormgeven, elkaar beïnvloeden en hoewel we in het Westen allen van jongs af aan met een toch wel binair mensbeeld geconditioneerd worden, ervaarde ik deze visie als beperkend. Het diepste van ‘Wie Ik Ben’ voelde niet samen te vallen met mijn lichaam en al helemaal niet enkel met ‘een idee’ of gedachte, al dan niet geconditioneerd.
Binnen spirituelere benaderingen verschuift de visie vaak van ‘ik ben’ naar ‘ik heb’ een lichaam. Men spreekt dan wel eens van een Ziel of iets gelijkaardigs. Maar wie of wat is dan die Ziel of die ‘ik’ die dit lichaam heeft? Bestaat die overigens wel? En wat betekent dat dan voor de ervaring van het leven met dit lichaam?
Ook daar botste ik vaak op een beperkende benadering. Plots zou het lichaam er niet meer in die mate toe doen. Of diende ik het gewoon te aanvaarden zoals het is. Dat zou dan ZelfLiefde zijn. Maar wat doe je dan met dat diepere voelen dat niet klopt? Waar zit dat dan? En als het er niet toe doet, kan of mag het dan ook anders of zonder dit lichaam?
Ongeacht of het nu ‘ik heb’ of ‘ik ben’ een lichaam is: Hoe doe ik dit, leven als mijzelf? Met lichaam en zo mogelijk dan Ziel. Wanneer ben ik echt mijn Zelf? Wanneer ervaar ik echte uitlijning?
Mijn vindtocht, dit proces van ZelfverWezenlijking, is nog niet ten einde. Misschien bestaat dat einde ook niet. Of kom ik terug uit bij het Begin.
Ik verlang er in elk geval naar om van binnenuit te groeien naar een holistische(re) benadering van dit voelen en volwaardig mijn Zelf Zijn, bij voorkeur zonder externe aanpassing of manipulatie.
Ik ervaar helder en bewust dat zowel mijn lichaam als het geprojecteerde mensbeeld niet in uitlijning zijn met ‘Wie Ik Ben’. Zelfaanvaarding en diepere ZelfLiefde omvat alles omarmen in jouw Zelf. Zowel het lichaam als het diepere voelen als de weerstand tussen de twee. Maar evengoed ook de ontembare Vreugde die ontspruit als ik mij onder andere in mijn expressie helemaal laat zien, ook al ‘klopt’ die niet voor het regerende mensbeeld.
Vanuit die groeiende ZelfLiefde ben ik in die zin dankbaar voor deze vorm waarmee ik, vanuit mijn huidige holistische puzzel, deze Aardse ervaring aanga. Zonder de wrijving tussen voelen en vorm, zou ik nooit tot de verdieping gekomen zijn die deze ervaring mij al heeft bracht.
Evengoed zou ik een deel van mijn Zelf verloochenen moest ik mij neerleggen bij die weerstand. Die is er voor een reden, zo voel ik toch. Misschien vindt die zijn oorsprong in een te helen trauma en groei ik daardoorheen wel enkel tot volledige aanvaarding van wat is. Of misschien groeit er vanuit en bovenop die aanvaarding vanuit ZelfLiefde en bewustwording geheel een nieuwe vorm van mijn Zelf en Mens-Zijn.
Tijd zal het tonen. Volmaakt Mens-Zijn speelt zich voor mij in elk geval af op het kruispunt van alle dimensies van bestaan, zowel de tastbare als de ontastbare. En de kern ervan zit on(aan)tastbaar in jouw Zelf.