Aldus Ana Paula
Dit voorjaar bereikte kritiek op de Amsterdamse Pride het nationale nieuws. De Pride zou bijvoorbeeld te commercieel zijn.
Ik vind het juist heel positief dat in de afgelopen decennia meer en meer media, influencers en grote merken zich oprecht hebben verbonden aan de Pride en zo discriminatie-thema’s naar voren brengen bij hun achterban. Via de Pride kan de lhbtiq+-gemeenschap een breed publiek bewustmaken en inspireren.
Voor mij is de Pride bovenal een eerbetoon aan de levens die dagelijks verloren gaan door homofobie en transfobie. Deze mensen mogen niet worden vergeten.
In mijn persoonlijke leven heeft de Pride een belangrijke rol gespeeld.
Ik ben geboren en getogen in de stad waar de grootste Pride wereldwijd wordt gevierd: São Paulo, Brazilië. In 1997 werd daar de eerste Pride georganiseerd en ik was erbij. Ik zal het nooit vergeten. Ik was toen veertien jaar en wist nog niet wat het verschil was tussen genderidentiteit en seksualiteit. Iedereen die aan de Pride meedeed was ‘gay’ en een veelgebruikte lettercombinatie was ‘gls’ (gays, lesbians en simpatizantes). Voor en over transgenders ontbrak alle juiste informatie. Er was daarbij nog veel onwetendheid over aids. Trans personen werden hierdoor gezien als ‘lustobject en virusdrager’. Ik kende alleen het beeld van de drugsverslaafde prostituees in die ene straat vlak bij mijn huis. Dat waren ‘criminelen’.
Op mijn veertiende begonnen er zich allerlei gevoelens bij mij te ontwikkelen en kon ik er niet meer omheen dat ik ‘anders’ was. De omgeving waarin ik opgroeide was erg religieus en seksistisch. Deze zelfontdekking maakte me dus bang en verward, maar tegelijkertijd was ik ook erg nieuwsgierig. Ik kende een openlijk homoseksuele jongen bij mij in de buurt en had de moed om met hem te gaan praten over wat ik allemaal voelde. Hij nodigde mij toen uit op een plek waar lhbti’s samenkwamen. Van daaruit ontmoette ik een groepje jonge mensen dat net als ik op zoek was naar hun eigen identiteit. Iedereen was nog minderjarig. Een deel gedroeg zich ‘gender non-conform’ en één van hen had make-up op. Met die hele vrouwelijke expressie identificeerde ik me sterk. Toen ik dat van dichtbij zag, wilde ik ook make-up gaan gebruiken.
We waren al snel als familie van elkaar en hebben heel veel dingen samen gedaan. Na school ontmoetten we elkaar, gingen we uit in bars en disco’s waar queer mensen afspraken, en zo kwamen we ook samen in die allereerste Pride terecht.
Ik was super opgewonden om met mijn vrienden onderdeel te zijn van de optocht op de Avenida Paulista, maar ook bang dat mijn familie er achter zou komen dat ik daar was. Niemand van ons was nog uit de kast. Ik was ook nog steeds op zoek naar mijn identiteit, de ‘classificatie gay’ zat me niet lekker.
Het werd de eerste dag dat ik een trans vrouw ontmoette. Ze was jong, zeventien jaar, en toen ik haar zag voelde het alsof ik in een spiegel keek. Ik sprak mijn bewondering – vermengd met verbazing – uit over haar schoonheid. Ze legde me uit dat ze hormonen slikte en vertelde me ook waar ik deze medicijnen kon kopen, zonder recept. Het was een openbarend gesprek. Hierdoor besefte ik dat alles wat ik over transgender personen had gehoord, uit leugens bestond.
Onbeschrijflijk blij was ik. Vanaf die dag heb ik mijn haar nooit meer kort geknipt, vanaf die dag leef ik als vrouw. Op die Pride leerde ik dat ik mijzelf kon zijn en dat ik niet alleen was.
De tijd die daarop volgde was niet gemakkelijk. Ik heb voor mezelf moeten vechten, maar dit heeft me heel sterk gemaakt.
De Pride staat voor mij symbool voor trots, liefde, empowerment, kracht en veel strijd. De Pride belichaamt zichtbaarheid en betekent overleven.
Viva o Pride!
