Afdeling Gynaecologie

Ryan (non binair trans) en David (cis) hebben samen een kinderwens. Waar lopen zij tegenaan tijdens hun mooie maar soms ook ingewikkelde reis naar een eigen kindje? In een persoonlijke briefwisseling delen zij hun gedachten en gevoelens met elkaar, en met ons. Om de beurt snijden ze een specifiek onderwerp aan.

Lieve Ryan,

We zijn nu een poosje onderweg met onze kinderwens. Wat is er veel gebeurd en wat hebben we samen al veel meegemaakt op dit gebied. Toen ik je leerde kennen wist ik eigenlijk nog niet zo goed of ik kinderen wilde. Maar ik weet inmiddels zeker dat ik dit met jou wil. Heel spannend vond ik het om dit avontuur met je aan te gaan. Ik had nooit gedacht dat ik een partner zou kunnen krijgen die de mogelijkheid heeft om zwanger te raken.

Ik weet nog goed dat je me voor het eerst meenam naar de gynaecologie-afdeling in het VU-medisch centrum, zo’n anderhalf jaar geleden, om te checken of alles er goed uitzag. Ik had niet bedacht dat dit bezoek al spannende situaties op zou kunnen leveren. Jij was bezoekjes aan deze afdeling al gewend.

Maar toen we aan de balie stonden van deze afdeling keek de baliemedewerker ons verbaasd aan en zei: ‘Dit is de afdeling gynaecologie, dat weten jullie?’. Wij probeerden zo normaal mogelijk bevestigend te antwoorden. Ze keek nog een keer naar ons en toen met een vluchtige blik naar haar computer. Opnieuw stelde ze ons de vraag of wij op de juiste afdeling waren. ‘Ja mevrouw, we hebben hier een afspraak, dat weten we zeker. Ramharak staat in uw pc als het goed is.’ Met een blik vol ongeloof zocht ze de naam op en concludeerde dat het klopte. We hadden haast en liepen snel verder naar de wachtkamer. Als de baliemedewerker al verbaasd is, zullen de stelletjes die hier zitten ons vast ook vreemd aankijken. Ik keek maar niet meer om me heen. Want nog zo’n ervaring en ik zou door de grond zakken van ongemak. Het drong tot me door dat de reis nu pas van start ging, iedere zichtbare stap omtrent de kinderwens kan blijkbaar verbaasde of vervelende, afgunstige reacties opleveren.

Jij leek er heel goed mee om te gaan en je deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was hoe deze mevrouw op ons reageerde. Hoe lukt het je om niet van slag te raken? Op welke momenten ben jij onzeker over reacties van de buitenwereld?

Lieve David,

Wat heerlijk dat wij samen dit avontuur aangaan en samen de wens hebben om een kind op de wereld te zetten. Ergens verwachtte ik dat we dit zó voor elkaar zouden hebben maar we zijn inderdaad al anderhalf jaar verder na die eerste echo bij de gynaecoloog. Ik weet het moment dat je beschrijft nog goed. Voor de buitenwereld zijn we een queer of gay koppel dat de gynaecologie-afdeling opkomt waar meestal een cis vrouw met misschien al een buikje gaat zitten.

Hoe ga ik daar zo goed mee om? Nou ja, ik ben het nu wel gewend om op plekken te komen waar voornamelijk vrouwen komen, zoals op de gynaecologie-afdeling, en mensen zoals ik even vreemd aangekeken worden. Het voelt een beetje als de opmerking die ik laatst kreeg toen ik over mijn partner vertelde bij het maken van een coronatestafspraak. De persoon aan de telefoon sprak automatisch over jou als een ‘zij’ en mijn ‘vriendin’. Ook daar gaan mensen snel uit van de heteroseksuele norm. Ik denk dat het ook voor jou wel snel zal wennen dat je mensen vaak moet verbeteren, uitleggen hoe het zit en dat je denkt: laat deze reactie maar even voorbijgaan. Ik ben wel onzeker of de wereld klaar is voor masculiene mensen zoals ik die zelf zwanger willen worden. Misschien is de maatschappij er nu nog niet helemaal klaar voor maar met elke persoon die een eigen weg gaat, wordt de norm weer een beetje opgerekt. En over een aantal generaties van trans mensen die op allerlei manieren hun gezinnetjes vormen, kijkt hopelijk niemand meer raar op van een trans persoon op de gynaecologie-afdeling.