De Poëet
Het geheimzinnige bericht
Fotografie Adrian Swancar
Met zijn vriendin tegen zich aan zat Dante onder een boom te genieten van een mooie herfstdag.
Hij was net een gedicht aan het schrijven op zijn smartphone, toen er een berichtje op het beeldscherm verscheen van een onbekend nummer. Van binnen was hij al aan het lachen. Dit moet van Jeroen komen, dacht hij.
Al vanaf de basisschool waren ze beste vrienden. Ze haalden vroeger altijd grappen uit, die Jeroen meestal verzon. Hij was daar een meester in. En of hij het ooit zou afleren? Daar zette Dante zijn vraagtekens bij. Jeroen zou best wel eens een heel goede komiek kunnen worden. Afgelopen zomer zijn ze samen naar een open podium geweest. Dante vond dat Jeroen ook van zich moest laten horen. Eerst durfde hij niet, maar na lang aandringen gaf hij toch toe en stapte hij het podium op. Daar had hij een knap staaltje comedy aan het publiek vertoond. Iedereen lag dubbel van het lachen. Ze waren dol op hem! Volgens Jeroen, die altijd bescheiden was als het op complimentjes aankwam, viel dat allemaal reuze mee, maar Dante wist wel beter.
Denkend aan Jeroens grappen, opende hij het bericht en las:
Ja, typisch Jeroen om zo’n grap uit te halen. Dante begon terug te typen, maar toen hij op verzenden drukte, gaf zijn telefoon een blokkade aan. Dat heeft die klootzak goed bedacht, dacht hij. Hoe doet hij dat toch? Hoofdschuddend ging hij door zijn gesprekkenlijst, tot hij de naam van Jeroen zag en hij begon het gesprek:
Ineens kreeg Dante een benauwd gevoel. Als Jeroen het niet was, wie was het dan wel? Wat wilde die persoon van hem? En wat bedoelde de boodschapper met mooi gesproken?
Herhaaldelijk las hij het berichtje, zoekend naar eventuele aanwijzingen. Hoe vaker hij het herlas, hoe groter het raadsel werd. En gek genoeg begon het bericht killer aan te voelen.
Stop met het delen van je gedichten. Mooi gesproken. Mooi gesproken! Wie kon het zijn? Hij piekerde en piekerde.
‘Wat kijk jij ernstig?’ Hij schrok van de stem en liet bijna zijn telefoon uit z’n handen vallen. Even was hij vergeten dat zijn vriendin er ook nog was. Hij keek op en toverde een glimlach tevoorschijn.
‘Ach, Jeroen, je kent hem wel. Hij met zijn stomme grappen,’ loog hij.
‘Jongens blijven altijd jongens,’ zei ze plagerig en ze stak haar tong naar hem uit.
Theatraal greep Dante naar zijn hart alsof hij diep gekwetst was en snikte: ‘Dat raakt mij zeer diep.’
‘Lul!’ zei ze lachend, terwijl ze hem een stomp op zijn arm gaf.
‘Oeh, gaan we kinky doen?’ zei hij met een uitdagende blik en hij zoende haar.
Ze waren bijna een jaar samen en sinds Misha in zijn leven was, was hij gestopt met drugs en zich meer gaan focussen op het schrijven van gedichten. Wat dat betreft had zij hem gered en daar was hij haar erg dankbaar voor.
De dagen verstreken. Dante vergat het hele berichtje en schreef gedichten die hij plaatste op sociale media. Hij genoot met volle teugen; van zijn vriendin, zijn vrienden, het leven.
Totdat…