To babyshower or not to babyshower
Wat doe jij als een heteronormatief persoon je uitnodigt voor hun babyshower of genderreveal feestje? Hoofdredacteur Kris van der Voorn ging na een uitnodiging voor een babyshower een innerlijke strijd tegemoet waarin liefde en normen tegenover elkaar stonden.
Wat doe jij als een heteronormatief persoon je uitnodigt voor hun babyshower of genderreveal feestje? Dit is een vraag die mij al jaren heel erg bezighoudt. Zeker in de eerste jaren na mijn coming-out wilde ik weigeren en niet gaan, eventueel zelfs de personen in kwestie uitleggen waarom ik er zo in sta. Maar sinds er meer mensen om mij heen kinderen krijgen, realiseer ik me dat de wereld niet zo zwart-wit is, en dat het misschien beter is om dingen te laten gaan. Uit liefde voor een ongeboren kindje.
Het zal niemand iets verbazen dat ik als genderqueer persoon niet de grootste fan ben van gender reveal party’s. Ik vind het idee erachter maar gek – een groep mensen komt tezamen om een taart aan te snijden of een ballon open te prikken (of, in sommige instanties, een belangrijke waterbron te vergiftigen en een kleine klimaatramp te veroorzaken), waaruit een pigment tevoorschijn komt dat je vertelt welke voornaamwoorden je voor je kind gaat gebruiken.
En toen ik dus werd gevraagd om naar een babyshower te komen van een belangrijk persoon in mijn leven, keek ik daar nogal tegenop. Ik vind het moeilijk wanneer kinderen voor hun geboorte al een gender worden aangemeten, omdat dit voor mijzelf zo pijnlijk is geweest. En het kind in kwestie had dit inderdaad al gekregen. Uit een soort plichtsbesef naar mijn community toe wilde ik er een punt van maken en niet gaan. Wat ook weer niet goed voelde, want zowel de moeder als dit kind zitten heel diep in mijn hart, en ik wilde absoluut geen wig slaan tussen ons. Het zorgde ervoor dat ik tot het weekend voor het feestje niet wist of ik nou wel of niet die kant op zou gaan. Tot mijn moeder me over mijn twijfels hielp.
Mijn mams. Leuk lief mens. Staat altijd voor me klaar, en heeft ook altijd door wanneer ik ergens mee zit. En zo ook deze keer. Ze belde me op: “of ik nog naar de babyshower zou gaan?” Ze prikte meteen door mijn twijfel heen. Deed me realiseren dat ik door mijn ervaringen nu op deze manier naar deze structuren kijk, maar dat dit voor velen heel nieuw is, en dat ze daar nog niet zijn. Zij deed mij beseffen hoeveel mijn familie van mij houdt en probeert om mij in mijn waarde te laten – net zo goed als dat andersom vanuit mij hetzelfde zo is.
Ik weet niet of de structuren die voor mij zo moeilijk waren ook negatieve bijwerkingen gaan hebben op andere kinderen. Of zij zich vervelend gaan voelen over de druk die in gender wordt doorgevoerd. Beter nog, realiseerde ik me, was het voor mij om hierbij te slikken, er vrede mee te hebben dat er meerdere manieren zijn om hier naar te kijken zodat ik een goede band houd met de mensen die deze kinderen krijgen. En dat als zij dan ooit op een dag zelf tegen dit soort dingen aanlopen, ze in ieder geval iemand om zich heen hebben die samen met hen daarover kan praten en die begrijpt wat hun twijfels en onzekerheden zijn. Om ze uit te leggen dat een levensles niet vast ligt, en je je eigen pad kan volgen. Om te helpen de ruimte te creëren waarin zij volledig zichzelf kunnen zijn. En daarna zelf te kiezen of zij nog naar babyshowers zullen gaan.