Ouders in de maak

Ryan (non binair trans) en David (cis) zijn gelukkig getrouwd en nu een aantal maanden zwanger. Waar lopen zij tegenaan tijdens hun mooie maar soms ook ingewikkelde reis naar een eigen kindje? In een persoonlijke briefwisseling delen zij hun gedachten en gevoelens met elkaar, en met ons. Om de beurt snijden ze een specifiek onderwerp aan.

Lieve Ryan,

“Wat je nu hoort is het hartje, het gaat heel snel, wel 166 slagen per minuut.” Onwennig keek ik naar de echo en hoorde ik het getik. Ik keek naar jou en zag je stralen. “Dit is het hartje en jullie kindje doet het goed” sprak de gynaecoloog geruststellend.

Toen maakte mijn hart ook een huppeltje. We waren twee dagen terug van vakantie. We wisten al die tijd: als we terugkomen dan is er de eerste echo. Ongemerkt was dat toch spannend. We hadden al aan veel te veel mensen verteld dat Ryan zwanger is. Maar in ons achterhoofd wisten we dat het pas echt gelukt was als we de echo hadden gezien.

Niemand had me verteld dat het voor je houden van een beginnende zwangerschap zo moeilijk was. Niemand had verteld dat pas, als je je het hartje hoort kloppen, er een vader in je geboren wordt. Misschien hadden mensen dit wel verteld, maar had ik het slecht gehoord.

Voor mij als adoptiekind is het vreemd te beseffen dat mijn lieve papa en mama deze ervaringen niet hebben gehad. Zij werden ouders toen ik al lang en breed iemands kind was. Nu ik vader word, vind ik dat een heel gek idee… Dit moment in mijn leven, de weken, dagen maanden dat alles in me steeds meer vader wordt, maakt me nostalgisch, naar binnen gekeerd; even doet de buitenwereld er niet toe. In mijn hoofd speel ik met herinneringen en de toekomst.

Samen met jou in ons huis, de echokamer, de dromen, gedachten en Ravi, houden we de buitenwereld soms op afstand. Ryan, met jou leef ik iedere dag een beetje meer in onze bubbel, om dan als de plicht roept weer naar buiten te treden. Hoe ervoer jij de eerste echo? Werd je toen ook baba? En spoken het verleden en de toekomst ook door jouw hoofd?

Lieve David,

Die eerste echo was zo speciaal. De hele vakantie ben ik moe en misselijk geweest. Mijn lijf liet me dus duidelijk merken dat ik zwanger was, maar aan mijn buik zag je niets. Het voelde daarom nog niet ‘echt’. Het moment dat ik Ravi, dat kleintje van een paar centimeter, op het scherm zag bewegen, werd alles echt even anders.

Die eerste echo had wat mij betreft uren mogen duren. Het was zo’n moment dat ik me weer realiseerde dat ik baba ben. Eigenlijk was ik dat vanaf het moment dat er een positieve test op tafel lag. Want vanaf dat moment begon mijn misselijkheid en die is alleen maar erger geworden. Op de meest onverwachte momenten hang ik boven de toiletpot en besef ik dat mijn lijf bezig is met een magisch project. Maar wat het nou echt betekent om baba te zijn, en straks ons kleintje in onze armen te houden, dat voelt nog even te ver weg. Bij elke echo met Ravi dansend op het scherm voel ik me dichter bij het baba zijn. Als ik daarna het ziekenhuis uitloop, kan ik niet wachten tot de volgende keer.

Ik snap wel dat je nostalgisch wordt, maar ik ben eigenlijk niet zo bezig met het verleden of de toekomst; ik leef heel erg in het nu. Mijn lijf verandert nu al enorm. Het liefst lig ik op de bank of op bed en doe ik niets behalve met Ravi en jou bezig zijn. Veilig in ons mooie huisje waar de babykamer op ons wacht om ingericht en geverfd te worden, en waar ik soms even naar binnen loop om al die prachtige babykleding en babyspullen die we al verzameld hebben even te bewonderen.

Heel af en toe maak ik toch een uitstapje naar de toekomst. Dromend over ons gezinnetje en hoe dit ons leven voor altijd zal veranderen. Om weer terug te keren naar het nu en in de spiegel mijn buik te bewonderen. Het is misschien ook wel een beetje confronterend om stil te staan bij het verleden. Bij hoe het voor mijn ouders is geweest dat zij een dochter verwachtten en ik dat niet bleek te zijn. Het hier en nu en de toekomst zijn fijnere tijden om in rond te hangen.